VUČIĆ kao „balkanski vuk“- OHOLOST NISKOSTI

Sjećate se narodne basne „Vuk i jagnje“? Kad vuk optuži da mu jagnje muti vodu. Uzalud jagnje objašnjava da ono poje vodu nizvodno od vuka i da mu ne može mutiti vodu. Mutiš, mutiš, uporan je vuk i pojede jagnje.

Onomad Aleksandar Vučić, kao „balkanski vuk“ optuži crnogorsku državu da se miješa u unutrašnja pitanja države Srbije, šatro, zbog Srebrenice, zbog Kosova…

Oksimoronska tvrdnja predsjednika Srbije je očigledno revolt da ni novo rukovodstvo crnogorske države ne čini ono što se, onda, na kanabetu, dogovorio sa petom kolonom u Crnoj Gori, liderima DF.

Iste razloge, zbog kojih Aleksandar Vučić optužuje Crnu Goru da se miješa u državne poslove Srbije, mogao je iskoristiti da optuži i SAD, Njemačku, Englesku, Francusku… 

Balkanski „strašni vuk“

Naravno, balkanski „strašni vuk“, u kabinetu prerdsjednika SAD postaje pudlica koja podvijenog repa mirno sjedi na hoklici i „picoustim“ oblizivanjem daje sagovorniku do znanja da mu ostaje vječno pokoran.

A onda kad dođe na Balkan, kad na vojni poligon išćera ubojita borbena sredstva, „Miloše“, „Dušane“, „Lazare“, „Nore“… koje su savremene armije odavno odbacile, balkanski Firer od pudlice postaje opasni Vuk Balkana koji uz pomoć „tetkinog“ Vulina crta mete saverenim državama Balkana koje predstavljaju interesnu smetnju zloćudnoj ideologiji „srpskog sveta“.

Crna Gora je, očigledno zacrtana kao prvo „žrtveno jagnje“, sigurno ne i posljednje, koje treba da se položi na žrtvenik velikosrpskih apetita po Projektu Palanke Zla. Crna Gora je na manijakalnom političkom „meniju“ velikosrpskog Firera odavno poželjan specijalitet, koga su, kako reče Vučić, „nesposobni političari pustili da ode“. 

Greška koju će on, pomoću: lažne propagande, pacovskih kanala, izdajničkih gnjida crnogorskih, podvala u međunarodnim odnosima, danajskih darova, zluradog seirenja „da komšijskoj kravi crkne gazda“ pokušati da ispravi. 

Da ne postoji crnogorska Crna Gora i da se istorija Crne Gore „razmuti“ u istoriji Srba.

A onomad, predsjednik Srbije javno reče da je užasnut namjerama naoružanih terorista , koje Beograd logistički opremi i posla da nasilno smijene legalnu i legitimnu vlast u Crnoj Gori. I onda u centru Beograda kad organizova strijeljanje i paljenje državne zastave Crne Gore na njenoj ambasadi u Srbiji. 

Reče da ima dovoljno novca da uloži u inžinjering za pretvaranje laži o ugroženosti Srba u Crnoj Gori u „istinu“. Da Svetosavlje SPC, pomoću jurišnika iz DF i brifovanih propagandista, pretvori u sektu velikosrpskih fundamentalista koji će kroz političko-crkvene litanije namamiti istinske Hristove vjernike da posluže kao živi štit da zaštiti profitnu crkvenu organizaciju i njenu dobit od rente na imovinu otetu iz crnogorskog duhovnog nasljeđa. 

Javno organizova izložbu portreta iz srpske istorije i, po običaju, prikaza ličnosti iz duhovnog, kulturnog i naučnog nasljeđa crnogorskog, kao srpske. Umišljeni predsjednik svih Srba u regionu, predsjednik Srbije, predloži da se ide po crnogorskim opštinama i vrši velikosrpska agitacija. Valjda, da tako pripremi propagandni i koruptivni ambijent da se za sljedeći popis u Crnoj Gori „proizvede“ potreban broj „Fatića“. 

Vilajet Palanke Zla

„Strašni vuk“ u Balkanskom leglu tamnog vilajeta Palanke Zla, dnevno angažuje prokazane osuđene zločince i klerofašistoidne nacionaliste da u neograničenom vremenu i u udarnim terminima TV programa sa nacionalnom frekvencijom šire laži i planski zagađuje i međunacionalne odnose u Crnoj Gori i na Balkanu. 

U tim infektivnim deponijama javnog Zla prednjače TV Happy i Pink. Tamo ideološka mantra Projekta Zla „srpskog sveta“ dobija pseudonaučnu podlogu. Dnevno se, prosipa mentalni toksični talog civilizacijskog otpada 21. vijeka. Od Aca Lukasa, Rakovića, ratnih zločinaca koje predvodi Šešelj i kulturnih poslenika sa nacio-fašistoidnim Bokanom, do aktuelnog ministra Vulina, čuju se svakodnevne tirade o lažima na kojima treba da se gradi nova mobilizatorska kampanja za nove pogibije nevine mladosti Srbije… 

Oni su alhemičari nove istorijske istine koja počiva na mitovima i zabludama iz srednjovjekovne istorije osvajačke dinastije Nemanjića. Pomoću tih laži treba da se poklopi etnografska i geografska mapa Srbije, kao Velika Srbija. 

To je endemski „zločinački poduhvat“ spoja mentalne patologije i ideološke fikcije koju simbolizuje oholokratska ličnost ozbiljno oboljela od Herostratovog kompleksa. Taj naum Palanke Zla najbolje svjedoči da Srebrenički genocid nije bio samo hir neodgovornih komandanata, već je proizvod tragičnog spoja Zla nastalog u glavama bolesnih patokrata sa kolektivnom energijom masa zavedenih nacionalnim mitovima i zabludama.

U toj novoj kvazinaučnoj platformi velikosrpskog nacionalizma i svetosavskog etnofiletizma nema mjesta za slobodnu, sekularnu i građansku Crnu Goru i Crnogorce. Varvarski se upada u tekovine crnogorskog, duhovnog, kulturnog, slobodarskog i državotvornog nasljeđa i varvarski se odnose prema entitetima identitetskog crnogorskog bića. Otima se i satanizuje crnogorsko, falsifikuje se istinito, prisvaja se tuđe.

Mitomanska velikosrpska fikcija postaje dominantna istina. U školskim programima nestaje crnogorske Crne Gore i crnogorske nacije.

A Vučićevi analitičari lažne „istine“ već likuju – „Crna Gora je deo srpske istorije“. 

I uprkos tim neviđenim lažima i podvalama i akcijama koje politika Aleksandra Vučića čini prema Crnoj Gori, on ima obraza i hrabrosti da javno prozove državu Crnu Goru, da se ONA miješa u unutrašnja pitanja Srbije! 

Ohola niskost – par ekselans!

Nacionalni identitet

Crnogorska intelektualna i naučna javnost, kao izraz kolektivne crnogorske identitetske svijesti i savjesti, nedovoljno reaguje na „organizovani zločinački poduhvat“ vladajućeg establišmenta Srbije i njegovih stručno propagandnih štabova protiv savremene i slobodne, sekularne i građanske Crne Gore i njenog međunarodnog digniteta.

Olako se dopušta da se građanima Crne Gore nameću vrijednosti kao jedino bitne za crnogorski nacionalni identitet. „Srpska vjera“ i svetosavlje kao fundamentalistički izraz etnofiletizma i velikosrpskog fašistoidnog nacionalizma, ubačen je više od jednog vijeka kao propagandni „trojanski konj“ u crnogorsko biće. Patrijarh SPC pretenduje da postane Papa na jugozapadnom Balkanu.

Prava Hristova vjera je intimni duhovni svijet svakog vjernika, daleko od kleronacionalizma kao političke institucije velikosrpstva.

Ako je vjera najvažniji nacionalni sadržaj, znači li to da ateisti, kojih je u razvijenim zemljama Evrope preko 50%, nemaju nacionalni identitet?

Jezik je takođe manje bitan za crnogorski nacionalni fundament u istorijskom državotvornom trajanju. Lingvistički gledano, radi se o istom jeziku i Srba i Hrvata i Bošnjaka i Crnogoraca. Naravno, svaki sa imenom svoje države i karakterističnim posebnostima.

U svijetu je ogroman broj različitih i država i nacija iste vjere i jezika, sa prepoznatljivim entitetima nacionalnog identiteta.

Crnogorsko identitetsko vrednovanje i vezivno entitetsko tkivo kolektivne prepoznatljivosti Crnogoraca, čine slobodarski, duhovni i kulturni sadržaji, na kontrolisanom geografskom prostoru, gdje se stvarala, afirmisala i čuvala crnogorska identitetska posebnost. Čovjek, teritorija i endemski oblik društveno-političkog organizovanja, bili su ambijent stvaranja, afirmacije i odbrane identitetske posebnosti Crnogoraca. U neprestanoj borbi za slobodu, Čovjek je izrastao u Crnogorca, bratstvo i pleme u državu, a stalna borba za slobodu i dostojanstvo u Čovječnost i Čestitost, imanentni kolektivnom slobodarskom biću Crnogoraca.

Duhovno i svjetovno u istorijskom ambijentu crnogorskog trajanja je bilo vezivna armatura crnogorske vertikale u funkciji opstanka kolektivne i pojedinačne slobode bratstava, plemena i države.

Da se tim vrijednostima u sistemu crnogorskog vaspitanja i obrazovanja dala potrebna stručna, informativna i politička važnost posljednjih decenija, ne bi se moglo desiti da nam „proizvod“ takvog sistema bude antipod crnogorske Čovječnosti i Čestitosti, kakav se desio u Nikšiću.

Danas se, i uz pomoć tih „škartova“, anticrnogorska politika Beograda nameće kao strašilo zluradog balkanskog Vuka na jugozapadnom Balkanu.

autor: Mihailo TERZIĆ

izvor: analitika.me