Kad bi Marko K. istoriju znao… (foto)

Ko zna, možda je Šubara Kovačević samo želio da se do kraja ušlihta svom partijskom vođi, četničkom vojvodi Andriji Mandiću, da iskaže svoju doživotnu lojalnost. Ali Kovačević je, govoreći o drugima, najviše rekao o sebi…

NIKŠIĆ: Crna Gora, Zanimljivosti, vijesti, subota, 09. 03. 2024… 10: 32… Kad bi Marko K. istoriju znao… (foto)

Autor: Stevo Vučinić

Fejsbuk objava predśednika opštine Nikšić Marka Kovačevića, nakon razmjene teških riječi i umalo fizičkog sukoba u Skupštini prijestonice, i ocjena radikalnog člana Nove – ,,Nekako lijepo pristaje predsjedniku Skupštine Crne Gore ova zgrada Zetske banovine. I nekako je normalno da smeta Švabama“ – nije nimalo normalna.

Ko zna, možda je Šubara Kovačević samo želio da se do kraja ušlihta svom partijskom vođi, četničkom vojvodi Andriji Mandiću, da iskaže svoju doživotnu lojalnost. Ali Kovačević je, govoreći o drugima, najviše rekao o sebi.

Jer, što se prve rečenice tiče, ona pristoji samo onome ko je – ponosan na svoj velezdajnički rad. Takvi su 1918. godine zorno učestvovali u slamanju jedne male, ali slavne države, pomogli da se anektira Srbiji, oružano utvrdili njen okupacioni poredak i Crnu Goru preimenovali u Zetsku divizijsku oblast, potom u Zetsku oblast, a na kraju u Zetsku banovinu.

Ovim (pre)imenovanjima direkno su iskazali bijes zbog vjekovnog postojanja Crne Gore, namjerni da novim imenom izbrišu i śećanje na nju. O njima, bjelašima, kraljica Marija je 1925. godine na Cetinju rekla ono što je najvažnije – „…ko je izdao jednoga kralja, izdaće i drugoga“.

A o takvim, kolaboracionistima, svoj sud indirektno je iznio najveći srpski etičar Miloš Đurić. Kad mu je 1941. godine, profesor na Muzičkoj akademiji ponudio da potpiše apel srpskih intelektualaca „srpskom narodu“ u korist njemačkih okupacionih vlasti, donosiocu odgovorio: „Lako je tebi. Ti u diple sviraš, a ja studentima etiku predajem“.

Bilo je to prije 83 godine, a još se pamti ta rečenica dr Đurića. Valjalo bi da Marko Kovačević i ostali nauče istorijsku lekciju: da akt izdaje domovine dovijeka izaziva prezir, da zadovijek ostaje taj pečat, žig izdaje. Takvima ga smatraju i oni koji su izdani, a na kraju čak i oni koji su se okoristili od izdajničkih usluga, kao, recimo, kraljica Marija Karađorđević.

Incident u parlamentu (Foto: Stevo Vasiljević/Pobjeda)

Što se tiče druge rečenice iz Kovačevićeve izjave, to nije uvreda za Germane – ili Švabe, kako ih Šubara pogrdno naziva – već za zdravi razum. Ali i za današnju Crnu Gori jer se pokazuje da čelnik drugog po veličini crnogorskog grada – nema elementarnih znanja, ne samo iz crnogorske već i evropske povijesti, pa ni opšte kulture. Da mu šovinistička politika nije zamutila razum, valjda bi Kovačević znao razliku između Germana i Austrijanaca.

A morao bi, kao ,,veliki Srbin“ znati i neke istorijske podatke o tim omrznutim Švabama, pardon – Austrijancima. Jer, da nije bilo Austrijanaca, Vojvodina ne bi bila srpska nego – mađarska teritorija. Jer u tu mađarsku teritoriju, koja je tada bila pod vlašću Beča, s dozvolom austrijskih careva Leopolda IV i Karla III, Srbi su se naselili u dvije seobe: 1690. i 1739- 40. godine.

A onda, temeljem visoke koncentracije srpskoga stanovništva u odnosu na malobrojne domicilne Mađare, tu mađarsku teritoriju, silom srpskoga oružja oteli su mađarskoj kruni i 1918. godine pridružili kraljevini Srbiji.

Svojevremeno, upravo iz vojvođanskih gradova Novog Sada i Sremskih Karlovaca, u civilizacijskom i kulturnom smislu, emaniralo je ono najvrednije što su Srbi kao narod dali evropskoj kulturi…

Da je i Marko Kovačević studirao u tim gradovima znao bi za istorijsku činjenicu da su Austrijanci porazili 120.000 vojnika Sulejmana Veličanstvenoga pod Bečom 1529. godine; pa opet 1683. godine Kara-Mustafa pašu sa 100.000 vojnika.

Oba puta otomanske trupe su pregazile Srbiju i preko nje marširale na Beč. Eh, da ih nijesu porazili, danas bi Kovačevićeva voljena velika- mala- Srbija bila otomanska, a ne srpska teritorija.

Beč je, eto da se Marko K. iznenadi, pomagao i Crnu Goru. U julu 1790. godine, na molbu vladike Petra I, kao poklon cara Josifa II, iz Beča je u Crnu Goru dopremljeno 31.000 litara baruta, 63.000 litara olova, 140.000 kremenja, 35 risova papira za pravljenje fišeka, dva topa s lafetima i drugi ratni materijal.

Čak je i transport platila Bečka vlada– koštao je 300 dukata… E, sa tim naoružanjem, ali uz crnogorsko srce u junaka, dva puta je potučen Mahmut- paša Bušatlija 1796. godine.

Nakon ovih pobjeda, vladika Petar I se duboko i pismeno zahvalio bečkome caru, u čije zdravlje je i dobio ove dvije bitke. Te dvije velike crnogorske pobjede, na Martinićima 11. jula i Krusima 3. oktobra 1796. godine, Grahovu i Markovoj Spili Grahovskoj ishodovale su status jedne vrste autonomne teritorije, na koju su vlast vršile i Turska i Crna Gora.

Da nije bilo upravo pomoći Germana/Austrijanaca pitanje je kako i u kojoj bogomolji bi se bogu molili Markovi preci i sam Marko Kovačević, ne samo u Srbiji, bosanskom entitetu Republika Srpska nego i u Markovoj Spili Grahovskoj!

(Autor je potpredśednik Crnogorske evropske partije)

izvor Pobjeda.me