Belveder, godinu poslije- BUĐENJE ILI…

Vlast u Crnoj Gori dvanaest mjeseci ćuti o Belvederu. I nakon pada dvije vlade, traje zvanični– muk. Niko više ni glasa da pušti o onoj policijsko- vojno- crkvenoj akciji ustoličenja mitropolita Crkve Srbije na Cetinju, ,,koja će se izučavati“.

Ni pomena od najavljivanih optužnica protiv tih strašnih crnogorskih ,,komita-nasilnih ekstremista“ kojima je Dejan Vukšić crtao mete i prije 5. septembra.

Belveder je zabranjena riječ. Za Krivokapića i Abazovića, baš kao i za družinu ,,pobjednika“ od 30. avgusta 2020. godine.

Znamo i zašto: grčevito se trude da sakriju istinu o sramotnim postupcima crnogorskog državnog vrha, da zametnu tragove o tome ko je naredio da se snagom državne sile udari na građanke i građane, na đecu i stare; da se zaboravi kako su se, kao sluge imperijalne politike Beograda i Moskve, svim silama trudili da slome građanski otpor…

Ćute, jer ne smiju da priznaju da su unizili državu koju predstavljaju.

I Crkva Srbije ćuti. Nijednog svetosavskog slova, riječi… Da podsjete sebe i vjernike na onaj dan prošle godine kada je s neba, iz helikoptera, neustoličeni Porfirije ustoličio Joanikija. Sve uz pancirnu preobuku, pratnju srpskih ,,kobri“, crnogorskih policijskih specijalaca i naoružanih ,,branilaca“ iz kriminalnog miljea, raznih pravoslavnih bratstava, dnevnih šakala i noćnih vukova.

Rado bi te slike sklonili u zaborav. Ali nije moguće: nikad prije nije, a teško da će se ikada ponoviti, tako izveden nedostojan, nehrišćanski i necivilizovani obred.

Ono što je trebalo da bude uzvišeni čin, izrodilo se u istorijsku karikaturu: Joanikije i Porfirije nijesu bili dostojni reprezenti crkve, već su dostavljeni kao neka vrsta svetosavskih gubernatora u mantijama. Ništa sveto, ničega ponositog.

Mora da srpske popove jeza podiđe svaki put kada prođu pored Kruševog ždrijela, vide onaj jarbol i visoko podignutu crvenu, crnogorsku zastavu.

Stvarno, što se to dogodilo na Cetinju prije dvanaest mjeseci? Kako se dan koji je završen uz suze od suzavca, izvrtanje utroba od policijske hemije i uz tešku gorčinu poraza, pretvorio u simbol građanske pobjede nad silama klerikalnog mraka?

Odgovor je sažet u onom jednom sloganu koji su glasno izgovarale ili u mislima nosile hiljade građana, svih vjera i nacija koje su išle tih dana ka prijestonom Cetinju– Belveder neće pasti!

I Belveder nije pao– ostao je nepokoren da bi se Crnoj Gori sačuvala šansa za budućnost.

A, je li iskorišćena ta šansa?

Probuđena energija sa Belvedera oborila je Krivokapićevu Vladu, lažne apostole sastavljene i projektovane da služe tuđim, srpskim i ruskim imperijalnim projektima.

Građanski pokret, koji je pokrenut sa Cetinja, sudbonosno je uticao da, nakon potpisivanja sramnog ,,temeljnog ugovora“ padne i Vlada Dritana Abazovića.

Ali, političke elite suverenističkog bloka, koje su dobile snagu na ideji građanskog otpora uskrslog na Cetinju, nijesu iskoristile ponuđenu šansu.

Đukanović i drugi lideri prihvatili su ,,dobre usluge“ (čitaj: ultimatum) važnih igrača sa Zapada koji su nametnuli Abazovića da vodi Crnu Goru ka Evropi, ne shvatajući, ili ne želeći da prihvate istinu– žovijalni lider Ure, koji se narcisoidno zadovoljavao tviter politikom, tek je lutak na Vučićevom koncu. Spreman da na jedan mig gazde iz Beograda Crnu Goru ubaci i u otvoreni bunar, kamoli u ,,Otvoreni Balkan“.

Kad se uđe u takvo vrzino kolo, prirodno je da se – umjesto puta ka Evropi– završi na stranputici. I sada, dvanaest mjeseci nakon tog veličanstvenog buđenja na Belvederu, Crna Gora kao da ponovo upada u letargiju.

Poput onih nesrećnika, pacijenata iz jednog američkog filma (,,Awakenings“) što su se, nakon ubrizgavanja eksperimentalnog lijeka, nakratko probudili iz višegodišnje katatonije, udahnuli život, da bi se ponovo vratili u stanje trajne kome. To je bila istinita priča.

Ova naša, crnogorska, ne smije da se završi tako. Belveder ne smije da ostane samo kao sjećanje na kratkotrajno buđenje građanske svijesti. Za trajnu budnost Crne Gore potrebno je okupljanje, ne oko partija ili partijskih blokova, već oko zajedničke građanske ideje. Samo tako priča sa Belvedera može da nastavi da živi.

autor: Draško ĐURANOVIĆ

izvor: pobjeda.me