ZVUCI BOSNE U CRNOJ GORI: Crnogorce nikad niko nije negirao do povampireni Srbi, posrbice…

Crnogorce nikad niko nije negirao do povampireni Srbi, posrbice sa ovih prostora i tamjanom okađeni i vodicom poškropljeni Srbi, oni koji se krste, a ne vjeruju u Boga.

Sve je više onih kod kojih prevladava strah da bi Crna Gora mogla postati mala Bosna iz 90- ih godina prošlog vijeka. Nekoliko povoda je za to. Prvo, i ovdje u Crnoj Gori, Srbi su ugroženi, kao što su bili u Bosni i Hercegovini. 

Ugroženi i pored toga što je ovdašnja vlada gotovo jednonacionalna– srpska i jednovjerska– srpska.

I biće ugroženi sve dotle dok Crna Gora ne postane srpska zemlja i dio “srpskog sveta”, koji je skovan u srpsko-ruskoj kuhinji.

Drugi povod da bi Crna Gora mogla postati Bosna jeste opravdana bojazan zbog sve učestalih vazdušnih desanta crkvenih i svjetovnih vlasti Srbije. 

Jer, gotovo poslije svakog vazdušnog desanta nekog iz tih vlasti dolazilo je do nesreće i pogibije. ..Vidjeli smo desantni udar na Cetinje prilikom ustoličenja popa Joanikija za mitropolita i neviđenu okupaciju Cetinja i stradanje njegovih žitelja. Opet su popovi iz vazduha aterirali u Beranama, a u Nikšiću su popovi trenirali skokove iz helikoptera.

Zašto se treba plašiti tih nevolja i nesreća koje dolaze iz vazduha? Pa, valjda, zato što su Srbi, kako sami kažu,”nebeski narod”, pa samim tim i bliži Bogu, mada ih Bog sigurno ne uči da budu zle komšije, arogantni, da falsifikuju, lažu i podmeću. Međutim, čim ateriraju, udare u “tri lika” i ta crkveno državna vlast postane napast i za svoj narod i za ostale oko sebe.

Izbrisati  Crnogorce

Slika je sumorna. Od male i uspješne države, Crna Gora je postala zemlja izgubljenih nada za mnoge njene građane, zemlja koju, kao neko nedonošče, tumbaju po svojoj volji, SPC, Srbija i Rusija. Praktično su se od 2016. godine i pokušaja državnog udara i ala i vrana, i domaća i strana, potkopali pod temelje Crne Gore sa namjerom da je sruše i da izbrišu Crnogorce.

Nacionalistička vlast u Beogradu želi sve Srbe iz Crne Gore, pa i sa drugih prostora, okupiti pod jedan kišobran, pokušavajući da se ti Srbi odreknu svake povezanosti sa državom u kojoj su rođeni. Još žele, da sa tim Srbima u prtljag odnesu i nacionalnu istoriju i kulturu Crne Gore i prikažu je kao svoju. 

Sve se to radi zarad “srpskog sveta” koji je, kažu njegovi beogradski ideolozi, već formiran, samo treba da se verifikuje. 

Tome je sve podređeno. Njihovi popovi, novine i televizije, kao i velikosrpski nacionalisti iz redova vlasti, iznose ludačke teze i laži. Lažu kad prepravljaju i prisvajaju crnogorsku istoriju, lažu da nema Crnogoraca. Inače, 

Crnogorce nikad niko nije negirao do povampireni Srbi, posrbice sa ovih prostora i tamjanom okađeni i vodicom poškropljeni Srbi, oni koji se krste, a ne vjeruju u Boga.

Lažu, nadalje, da nije bilo autokefalne crnogorske crkve, lažu da nije bilo genocida u Srebrenici, pa se tako čitavom srpskom narodu nameće da bude žirant ubicama i režimu koji su počinili ovaj masakr. Lažu kad zločince pretvaraju u heroje, lažu kad kažu da je Srbima u Crnoj Gori, za vrijeme vladavine DPS, bilo skoro sve uskraćeno “osim vazduha”… Laž im je i municija i oružje i pravda i pravo. 

“Laž je vid srpskog patriotizma. Lažemo stvaralački, maštovito i inventivno. Mi lažemo da bi obmanuli sebe”, pisao je Dobrica Ćosić davne 1961. godine u Deobama. Sve se to radi kako bi se mobilisao narod da stane iza Aleksandra Vučića, kao što je 90-ih prošlog vijeka stao iza Miloševića. Tom narodu, koji pamti kako je bilo, ispiraju mozak, a one koji su rođeni u miru dresiraju po svojoj “vjeri” i “mjeri”.

Izdajnici i plaćenici                                                            

U takvoj atmosferi opšte hipnoze i paranoje moguće je da ratni zločinac, kapetan Dragan, može da u centru Beograda otvori štand za prikupljanje potpisa za oslobođenje ubice premijera Srbije Zorana Đinđića, i što policija, umjesto da uhapsi zločinca, hapsi čovjeka koji se protiv toga pobunio.

U takvoj atmosferi i u takvom sistemu moguće je da država čuva mural ubice i ratnog zlikovca Ratka Mladića u centru Beograda i da hapse one koji pokušavaju da taj mural prekreče.

Ali, ne brane oni mural Ratka Mladića, već brane svoju nakaradnu i izopačenu politiku iz devedesetih godina prošloga vijeka, a koja se u posljednje vrijeme obnavlja u svom punom kapacitetu. 

Jedino u takvoj atmosferi i takvom sistemu se normalni i moralni ljudi, koji pokušavaju da kažu istinu, proglašavaju izdajnicima.

“Šta ćemo mi sa Srbima koji pokazuju gdje su sahranjeni Albanci širom Srbije”, pita se onomad Ivica Dačić, predsjednik Skupštine Srbije. “To su “izdajnici i plaćenici”, kaže on, koje treba eliminisati.

Dakle, oni koji pokušavaju da ukažu na ubistva i na premiještanje kostiju sa jednog mjesta na drugo, koji pokušavaju da budu malo više ljudi, a manje opijena nacionalistička rulja, oni koji ukazauju na zlo, oni koji pokušavaju da vrate dostojanstvo i žrtvi i svom narodu, oni su izdajnici. Poštenim i hrabrim ljudima se ne čuje glas od zaglušujućeg huka državne laži.

U takvoj atmosferi i u takvom sistemu, vlast čezne za malo većom Srbijom, za onom koju su kartografi nacrtali 90-ih godina prošlog vijeka, pa uz pomoć Rusije pokušava, pod sloganom “srpski svet”, objediniti sve Srbe i omogućiti im da žive u jednoj državi. Ta ideja se ne razlikuje od “velike Srbije” i parole “svi Srbi u jednoj državi”. Inače Srbija je jedina zemlja na Balkanu koja je nezadovoljna granicama. To je dugo vremena stalno i otvoreno pitanje Srbije.

Velikosrpski hegemonistički apetiti naročito su postali alavi i agresivni u posljednje 2-3 godine, od kako se pojavio projekat “srpskog sveta”. 

Prvi pik tog “sveta” je Crna Gora koju treba prvo uniziti, obogaljiti i razvlastiti, kao i razoriti sve elemente državne suverenosti i građanske države. Srbiji u tome svesrdno pomaže i Ruska Federacija.

Poslije skrivenih i tajnih poteza, javno je, poslije cetinjskih događaja, priznao ministar vanjskih poslova Ruske Federacije Sergej Lavrov da “ruska crkva služi državnim interesima Ruske Federacije u inostranstvu”. A, bivši šef Službe bezbijednosti Ukrajine, general-major Viktor Nikolajevič Jogun, izjavio je da “Moskovska patrijaršija ima krizni menadžment za Crnu Goru”. Dakle, Crna Gora je od Moskve i Beograda određena da bude krizno žarište, mjesto kompromitacije zapadnih vrijednosti, mjesto odmjeravanja snaga sa Zapadom…

Anarhija i bezvlašće         

Na tim projektima udarnički radi i janjičarska vlast u Podgorici. Ona, zajedno sa ruskom agenturom, srpskim popovima i sve bučnijim ideolozima “srpskog sveta” sunovratili su Crnu Goru u 90  godine prošlog vijeka.

Potpuno je rasulo u državi: skupština ne radi, premijer nema podršku, ne samo parlamentarne većine, koja ga je izglasala, već nema autoriteta ni podršku u vladi na čijem je čelu. Tužilaštvo i sudstvo je u v.d. stanju.

“Anarhija i bezvlašće”, ocijenio je rad vlade Nebojša Medojević, jedan od lidera Demokratskog Fronta. I takvi kakvi su, dosta uspješno rade na diskreditaciji države i njenih institucija, razgrađivanju suverinitera i njenog građanskog bića.

Kao sluge jedne crkve uspješno sprovode klerikalizaciju društva i ispunjavaju sve druge crkvene zahtjeve. Priznao je to ovih dana i premijer Zdravko Krivokapić, koji je rekao da je gotovo sve do sad ispunio što mu je, kao obavezu, ostavio pokojni mitropolit Amfilohije, koji ga je i posadio na ovo mjesto koje sada obnaša.

Gotovo svuda na odgovorna radna mjesta postavljaju se ekstremisti, litijaši, vjerski fanatici… 

Ima li izlaza iz ove turobne situacije u Crnoj Gori?

Mislim da ima ukoliko bi se preduzela neka rješenja koja bi zemlji vratila dostojanstvo i evropsku perspektivu. Kao prvo, bilo bi ljekovito za pomirenje zavađenih strana u Crnoj Gori da helikopterski mitropolit Joanikije napusti Cetinje. Jer, ne može u Crnogorskom manastiru, duhovnom temelju Crne Gore, stolovati niti jedan pop koji propovijeda da Crnogorci nijesu narod, da Crna Gora ne treba da bude suverena država i koji sije mržnju, kao što to čini Joanikije.

Drugo, potrebno je da ova Vlada ode što prije, kako se ne bi još više urušili evropski put i građanski koncept ove države.

Treće, logično bi bilo da se Demokratski front, ta ekstremna nacionalistička grupacija, pošto nije ostvario svoje ciljeve, rasformira i svako posebno krene u političke borbe. Tim prije, što ta skalamerija, sastavljena od više od 10 subjekata, nije partner Americi i Zapadu. Jasno je to saopštio i Gabrijel Eskobar, specijalni izaslanik SAD za Zapadni Balkan, prilikom nedavne posjete Crnoj Gori.

I četvrto, možda i najznačajnije: Parola “svi Srbi u jednoj državi” ponovo je aktuelna kroz sintagmu “srpskog sveta”. Beogradska vlast pokušava da okupi sve Srbe u regionu, sugerišući im da budu prvenstveno Srbi, a ne građani država u kojima žive.

“Nije rešenje da svi Srbi žive zajedno u tuđoj državi, već da najveći dio Srba živi u svojoj zemlji”, konstatuje ministar u vladi Srbije Aleksandar Vulin. Lično mislim da gospodina Vulina, odnosno Vladu Srbije u tome, treba podržati, tako što bi se omogućilo svim Srbima koji to žele da se presele u Srbiju. 

Posebno to važi za političke predstavnike Srba u Crnoj Gori, koji ovu zemlju ne doživljavaju svojom državom. Na taj način bi se postigla dvostruka korist: ostvarila bi se ideja da svi Srbi žive u jednoj državi, dakle tamo gdje žele, a na drugoj strani Crnogorci, a i drugi narodi u ovoj državi, bi se oslobodili noćne more i krivice da su Srbi bili ugnjetavani dok su ovdje živjeli sa njima.

Piše: Savić Jovanović

izvor: aktuelno.me